نقل مى كنند كه يكى از علماى بزرگ در يكى از شهرستانها تا اندازه اى درد اين را داشت و هميشه به اين دروغها كه روى منبر گفته مى شد، اعتراض ‍ مى كرد و تعبيرش هم اين بود كه اين زهرماريها چيست كه بالاى منبر مى گوييد . يك وقت يك واعظى به او گفت : اگر اينها را نگوييم ، اصلا بايد در دكان را تخته كنيم ! آن آقا جواب داد: اينها دروغ است و نبايد گفته شود. از قضا چندى بعد خود اين آقا بانى شد و مجلسى در مسجد خودش ‍ تشكيل داد و همان واعظ را دعوت كرد، ولى قبل از شروع منبر به واعظ گفت : من مى خواهم به عنوان نمونه ، مجلسى ترتيب بدهم كه جز روضه راست در آن خوانده نشود و تو هم بايد مقيد باشى كه جز از كتابهاى منبر هيچ روضه اى نخوانى ، و با تعبير خودش گفت : از زهرماريها نبايد چيزى بگويى ، واعظ هم گفت : چون مجلس مال شماست اطاعت مى شود. شب اول خود آقا در محراب رو به قبله نشسته بود، منبر هم كنار محراب بود. آقاى واعظ صحبتهايش را كرد و موقع خواندن روضه شد. شروع كرد به خواندن روضه و خود را مقيد كرده بود كه جز روضه راست چيزى نگويد، اما هر چه گفت ، مجلس تكان نخورد و همين طور سج كرده بود. آقا ديد عجب ! اين مجلس مال خودش هم هست ، بعد مردم چه مى گويند؟ زنها مى گويند: لابد آقا نيتش پاك نيست كه مجلس نمى گيرد. اگر آقا خودش ‍ نيتش درست بود، اخلاص نيت داشت ، حالا كربلا شده بود. ديد كه ابرويش مى رود. چه بكند؟ يواشكى و زير چشمى به واعظ اشاره كرد و گفت : كمى از آن زهرمارى ها قاطى كن!

حماسه حسينى ، ج 1، صص 66 - 65

روضه هاى زهر مارى !

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: